عملیات سوسنگرد

در این عملیاتِ آزادسازی، در ابتدا در تاریخ ۶ مهرماه سال ۵۹ نیروهای عراقی بعد از شکستن مقاومت پاسداران و نیروهای ژاندارمری، شهر سوسنگرد را اشغال کردند، ولی پس از گذشت چهار روز، یعنی در ۱۰ مهرماه، سپاه موفق شد که با کمک نیروهای خود به فرماندهی «علی غیوراصلی» شهر سوسنگرد را از حصر نیروهای عراقی خارج و آزاد نمایند. نیروهای عراقی بعد از گذشت مدتی، یعنی در بیست و یکم مهرماه شهر «بستان» را تصرف کردند و در بیست و چهارم آبان ماه سوسنگرد را بار دیگر (اینبار از سه طرف) تصرف کردند و به آن ورود پیدا نمودند، این در حالی است که دویست نفر از نیروهای ایرانیِ مدافع شهر (شامل پاسداران، بسیجیان و شماری از اهالی شهر) توانستند با استقامت در برابر عراقی‌ها مانع از سقوط شهر سوسنگرد شوند. بعد از سپری شدن دو روز از این ماجرا، یعنی در تاریخ بیست و شش آبان ماه ۱۳۵۹، نیروهای ایرانی در ارتش، سپاه و ستاد جنگ‌های نامنظم (گروه "شهید چمران") به کمک محاصره‌شدگان روی آورند و توانستند دوباره این شهر را از اشغال نیروهای دشمن آزاد کنند.

ویژه‌نامه دفاع مقدس باشگاه خبرنگاران پیرامون این عملیات اینگونه می‌گوید که: "عملیات سوسنگرد (آزادسازی سوسنگرد)" از جمله عملیات‌های جنگی ایران-عراق می‌باشد که در محور سوسنگرد به شکل نیمه گسترده --در تاریخ ۱۳۵۹/۸/۲۶-- با فرماندهی مشترک انجام گردید. در این عملیات قرار بر این بود که با حضور پاسداران و تیپ ۲ لشکر ۹۲ زرهی خوزستان و همچنین نیروهای ستاد جنگ‌های نامنظم اجرا گردد. طی این عملیات، تمامی هماهنگی‌ها به منظور اجرایی شدن (و نجات مدافعان) تحت نظر سیدعلی خامنه ای و مصطفی چمران انجام می‌شد و اینگونه در آن برنامه‌ریزی شده بود که تیپ ۲ زرهی ۹۲ به عنوان نیروی اصلی در عملیات آغازگر حمله به سوسنگرد باشد. سرانجام، عملیات مذکور آغاز گردید و در آن، چند فروند "بالگرد توپ‌دار کبری" از این عملیات پشتیبانی کرده و در نهایت منجر به شکسته شده حصر این شهر گردید.

در عملیات آزادسازی سوسنگرد مصطفی چمران و امیر قاسمی‌نو نقش فرمانده را ایفا می‌کردند که در آن، مصطفی چمران به عنوان فرمانده جنگ در خط مقدم آن حاضر می‌شود و در نهایت پای وی جراحت زیادی پیدا کند و حتی یکی از محافظان وی کشته می‌شود، اما چمران ضمن کشتن یک راننده کامیون عراقی همراه با دیگر محافظش به سوی عقب بازمی گردد و برای مداوا به تهران منتقل می‌شود.

طی این عملیات که با حضور و پشتیبانی هوایی نیز انجام شد و در آن از هواپیماهای اف-۵ و اف-۱۴ استفاده گردید، ۲۴ خلبان در آن شرکت داشتند که تعدادی از آنها در این عملیات کشته شدند، از جمله: «هوشنگ کیان‌آرا»، «سید محمدتقی حسینی»، «محمد کام‌بخش ضیایی»، «نعمت‌الله اکبری سامانی»، «یونس خوش‌بین» و «براهيم اميد بخش».